Oul Erengerongen

Autorin: Marianne Wenke

 

 

Erinnerungen an die evangelische Mädchenschule Zweigstraße

 

 

Ech han mer ens de Tied verdrewen
on aul Erennerongen opjeschweren.
Dat Huhdütsch kallen wohr ech satt
verteil et all en Solijer Platt.

Wir woren doch ens su klein Blagen
hant us jekloppt on ouch verdragen.
Wir hant jeheuert on jeknippt
em Sank jespellt, der Jreute getippt.
Hant Vatter on Motter tosamen jespellt e
ch senn et noch für mer, dat herrlije Beld.

Em Wengter geletscht on nen Schniemann jebout,
wier en neuen jemagkt, wenn et jetaut.
De Fott, die hat man vom Rodeln janz wongk,
des Owes do wor men su möd wie nen Hongk.
Dat wor janz ejal, am angeren Morjen
do wouß man nix min van den jestrijen Sorjen.
Et Fischer's Jisela van newenahn
datt kloppden wall döckes bei us ahn.
Wenn keiner dann luorden, de Oma, de Motter,
kohm de Pann bei de Bahn, voll Zucker on Botter,
et wurd dann jerührt, natürlich van Hangk:
Karamellen jemackt, joldjelb gebrangkt.
Se woren metonger su hart wie nen Stein,
doch selwer jemackt, do schmackt alles fein.

Wir waren nit riek, de Jroschen oft knapp,
doch woren wer leev, do joof et jet äff.
Fouf Penneng wor domols für us janz voll Jeild,
on daröm wuerd dat penibel jedeilt:
Bongkte Dauerlutscher on Süßholzstangen,
do woßen wir schon jet met ahntofangen.

Et wurd sech auch mols nit lange jeziert
on Salmiakpastillen op de Hangk sich geschmert.
Et magden us B lagen ouch örndlich Spaß
Lakritz to schockein, die woren em Jlass.

Dofür hant die B lagen hütt wall kinnen Senn,
Vidio, Kompjuter - dat mott et hütt sinn.
Wir wohren em Speien mächtije Könner,
Poppenwagen on Roller, dat woren de Renner.
Men wor auch naiv, bliev unopjekliert,
von Sexualkunde hadden wir nie jet gehurt.

On eines Dags, do wor et so wiet,
do wor se vorbei, de Kengertied.
Es heisch: Dat du in der Schuol jot parierst,
on wenn et ouch schworfällt, örndlich jet lierscht.
De Tornister, de neue, de kohm bei de Bahn,
dann kreich men en fresch Schiirzken ahn:
so schowen wir dann, johrut und johrenn
sommersch wie wengktersch no der Zweigstroten henn.

Frl. Eckhoff, datt kann ich bes hütt nit verjeten,
die joof Relijion on do lierden wer beden.
Met Rechnen on Lesen, vor allem Schönschwriewen
hant wer us morjes de Tied joot verdriewen.
On speder dann kom der Herr Jörlich,
de wor als arch tüddelech, also janz ierlich.

Hat de sin dolle Fouf-Minütten-Tour,
flog einer von us bestemmt op den Flur.
Do stongen wir dann, bes de Pause feng ahn,
ierscht dann kloppden wir an der Düren wier ahn
on seihden, janz leis on ouch jet beklommen:
Herr Lehrer, dürfen wir wieder in die Klasse jetzt kommen?

Doch noh der Pause, wenn he jet jejehten,
dann hat he dat janze Theater verjehten.
Et Frl. Hiljer, die wall jeder noch kennt,
die wor fast nen Künstler, en jrut Maltalent.
On mancher der Weihter jow sech janz jrate Mühe,
melden Hüser, Katzen, en Perd, en paar Kühe.
Nur ech strapazierden beim Pensel de Hoor: w
enn ech jemohld hat, wouß keiner wat et wor.

Beim Sprengen on Turnen jing et genau mir su
ech kreich su schleiht die Fott hengen hu.
Nur beim Schwemmen ben ech op de Kosten jekohmen
men seiht nit umsöss, et Fett schwemmt stracks owen.

Etlrmjard Schmidt wor froher schon keck
on hong domols schon wie en Artist mols am Reck.
Et koun prima turnen, et Jereiht wor ejal,
Talent es Talent: et es hütt noch vital.

Us Hanni Ern, stellt och ens dat führ
löppt auch hütt noch als Oma die herrlichste Kür.
Ich weit, Hans-Jürgen Bäumler würd et jelengen
mit demm den doppelten Rittberger sprengen.

Et Baker s Lieselotte wor jo froher jet stell,
dof ür weit et hütt janz jenau wat et well.
De Quassel-Club, dat es em Solig bekangt
hätt et als Boss voll anerkangt.

On us Eva Quabeck, et wor emmer jet zierlich,
es hütt noch kein Riese, ech mein dat fijürlich.
Ech mott et ens sagen, et soul sech nit zieren
denn janz riesig es et em Fotojrafieren.

De jrötzte Clown, dat leiht op der Hangk
wor ei Jordan's Lotte, wie allen bekangt.
On dat Hemmers Mojret wor auch stets dobei
en herrlich Jespann, dat wohren die twei.
Sie dehten jem die ändern jet foppen
men kohn se döckes nit bremsen und stoppen.
Men sooch se ouch nit, men bürden se nur,
dat Jeschratels van den twei jing en einer Tour.

Nü kohm Frl. Schmidthals op et Parkett,
am Anfang fongen wir se all jo janz nett.
Doch denn jeng et loss, dat streng Rejiment,
ech jleuv, dat jeder von üch dat noch kennt
On passden wir Blagen partout ens nit op
dann stongk se do met nem janz ruoden Kopp. D
och wir, datt kann men hütt wall röüig sagen
 woren metonger janz ondönije Blagen.

Beim Sengen, do wor emmer jet loss:
sie stong für der Klasse jenau wie nen Boss.
Metonger kohm jeder ouch einzeln drahn,
dann jow se mit der Floite den Ton us ahn.
Su wor et domols: ob sengen on sprengen,
ob in der Schuel, der Stov or im Dengen,
wir kroopen in manchen Hotten heröm,
dobei jengen die Johren suuuu schnell öm.

On hütt, do est et mols wier su wieht,
do denkt men jern an sinn Kingertied.
Die Jugend wor kort, dat es nit jelogen,
men hätt us öm die schön Tied bedrogen.

Doch wor auch, wenn ech et reihts mir bedengk
do auch not jed angersch: man wor voll mie Kengk.
Wir hant doch froher nit jewußt
von Emanzipation on van nem Frust.

Do jow et kein Hetze on auch keinen Streß
doch eins, dat weiht ech janz jewess:
Wir kangkden doch iehrlech kein Neidhammelei,
men wor nit bei allem on jedem dobei.
Men hadden jeliert sech mols to bescheiden,
die hütt dat noch können, die sind to beneiden.

Wir oten kein Steack on auch kein Pasteten:
Jemös durcherein,
dat moßen wir eten.
Broterpel, Pillkouken und auch mols jet Fesch,
dat kohm bei den meisten op den Desch.

Doch met der Tied, dat es nit bestritten,
fingern sech Heden on auch all de Sitten.
Hütt wierscht de beluurt wi'en wildfremdes Wesen,
bes de nit op Majorca on Teneriffa jewesen.

Wir hantouch bei us janzherrlije Hotten,
könn wer ouch nit en der Sonn fachlich schwelten,
legen am Water nit stundenlang stell,
sind brunn on geölt wie en Würschken vom Jrill.

Ech tuusch nit met dennen, et es doch bekangt
wie schön es et hie im Berjischen Lankl
Em Jasthof kann ech für allen Dengen e
cht Berjische Kost op dr Kaahte noch fengen.

Doch wie et su jeiht: des Lebens Mai
es eh du et merkst janz siehr dann vorbei.
On nu sind wir 70, en Kreis van aul Möhnen,
do dürfen wir äff on to ens jet stöhnen.

Hütt hant wir't em Krütz, Schrein Jemineh,
morjen em Arm, dann wiehr am Knee.
Wir werden jet klender, sind nit mih su jruut,
de Hoor, die sind jries, mols jont se auch uut.
Die Ougen wem dröw, wat sall ech och sagen,
men mot dauernd dat Nasenfahrrad dragen.
Die Tängk, die maaken us auch keinen Spass,
sie lejen bei manchem des Naihts dann em Jlass.

Beim Enjeilen, dat es allen bekangt,
hält man beim Döüen en Zedel ter Hangk,
dann äff on to, dat wierd jeder wall weeten,
kömmt men heim on hätt es meiste verjeeten.

Doch em November, do verloot och dropp,
do hant wir ein Datum emmer em Kopp:
dat Klassentreffen, dat mött ihr weeten,
dat hätt noch keiner van us ens verjeeten.

En alter Fresche, dat es doch klohr,
treffen wir us weeder im nächsten Johr!